Hazewind II, vrijdag 24 november. We gingen voor de 1e plek. Niet dat we dachten dat we de Vliegende Grolloërs konden evenaren, maar we gingen voor de snelste tijd van de 4 ploegen Hazewinden. De Hazewind ploegen zijn ploegen met collega’s van Wind Groep uit Drachten. We hebben hierin onze eigen competitie nl. de snelste Hazewindploeg wordt volgend jaar Hazewind I.
Met een relatief lange gemiddelde been lengte zouden we een kansje moeten maken, maar in het kader van samen uit samen thuis is de zwakste schakel maatgevend. Nog voor onze start zagen wij in de vijver voor de campingkantine, dat onder een uit het water opstijgende haardos, een heuse deelnemer de wal op klom. Schipper opgelet voor het nautisch avond-uur.
Wij lagen na de cruisetochten gelukkig niet op Koersk, waardoor we snel door konden stomen naar de reflectoren. Bij de eerste quasi amfibische doorsteek op het kompas moesten vooraleerst we verder konden de schoenen van Harrie uit de sompige modderbodem van het maisland terug zien te vinden. Dankzij de kokende zweetgeur kon de modder de overigens bruine schoenen niet aan de waarneming onttrekken. En Harrie paste er nog in dus we konden verder, want we moesten door.
Het traject ging ons vlot af totdat we kwamen bij de kentekenplaatroute. 12.08 uur bleek 21.08 uur en dit kost onze eerste verspilde megameters. De paradox van de nuldraden route is dat het aantal draden de nul ruimschoots oversteeg, alhoewel het soms wel even zoeken was. Tijd om de batterijen te vervangen? Dat licht op! Voordat we de doorsteek wagen door de Everglades van een (je zou het niet zeggen) maisland en op zoek gaan naar een hoekpaal knopen we de veters van Harrie stevig vast, zodat de inmiddels door en door gebruinde schoenen niet op nieuw in de gelegenheid zouden worden gesteld om enige adhese te betuigen aan de modderbodem.
Nadat we de zuidpijl hadden ontdekt op de oleaatroute missen we toch nog een kleine omleiding met letter in de roodwitte lintjes route. Bij de ruimende wind route bewegen behendig om de ven=bosmeer=nat van het type nauwelijks te zien heen, om vanaf het rustpunt in (helaas) twee pogingen onze weg omgekeerd te vervolgen.
Door gebrek aan topografische kennis en Neandertalers met een waanzinige geurwaarneming, waren wij niet instaat de Friezen van de Drenten te onderscheiden en dus Friesland links te la…ten liggen bij het betonnen grenspaaltje. Maar gesteund door een “fout-wampie” konden we als enig resterend alternatief de beheerseenheid Veenhuizen vinden, in tegenstelling tot het fietspad gelegen naast het zandpad. Met dank aan minister Netelenbosch en haar verwoede strijd tegen de file problematiek, was de weg weg, alsmede het fietspad in de striproute. Dan maar een motivering gezocht om toch een verkeerd pad te kunnen lopen. We liepen over de stuw en het pad werd smaller en lager. Tenminste de ooghoogte tot het ogenschijnlijke aardoppervlak nam met angstaanjagende snelheid af, en de vochtigheid nam exponentieel toe. Is dit zo’n ven=bosmeer=nat van het type nauwelijks te zien? Ineens wordt duidelijk waar om dit gebied het Fochterloërveen heet. Het is er erg vochtig, we gaan nat en heel snel terug naar het begin van de striproute. Onder een 10 cm dikke zandlaag ontdekken we een betonnen fietspad waardoor we dan toch de striproute kunnen vervolgen.
Bij de coördinatenroute nemen we helaas een hele horde zoekende ploegen op sleeptouw het bos in. We hadden de lengte van ca 570 m vanaf beginroute namelijk afgepast.
We nemen en passant nog even een groene letter mee i.p.v. een rode maar we doen alsof we het niet door hebben (= +15 minuten shit). Na 8 uur en 12 minuten lopen melden we ons in de kantine. We hebben inderdaad de snelste tijd gescoord van de Hazewinden.
Missie gelukt.
Rob, Rene, Harrie, Annebert en Harold
