Na een week trainingskamp op Schiermonnikoog waren we op 30 november er helemaal klaar voor. Dit jaar waren we een beetje gehandicapt, want onze ex-militair en vaste kompaslezer was door zijn rug gegaan en moest zaterdags weer werken (zei hij), of zag hij er als een berg tegenop? Dan maar met ons vijven. Na vorig jaar tweede te zijn geëindigd hadden we maar 1 doel voor ogen……..DE GROLLOERS.
Na alle informatieborden ruim van te voren rustig te hebben doorgenomen onder het genot van een lekker bakje koffie en nog een laatste discussie over het eerste en laatste kwartier (wat was wat nou ook al weer), ging om 21:35 uur het startschot als een van de laatste ploegen van deze 26ste wampex. Route 4 bleek meteen al een pittige te zijn als je het bos moet bedwingen. Deze bomen waar nog nooit een onderste tak van was gesnoeid, gaven weinig ruimte weg vooral als je net onder de twee meter bent. De kruispunten, kentekenletters, zootje rotzooi en weer stukjes kenteken plaatjes gingen er in sneltrein doorheen.
Bij de tweede post bleek dat de tussentijd al heel scherp was en er werd dus als een gek op de mislukte batavussen het parcours afgefietst (met alle gevolgen van dien). Voor de Euroroute werd alle tijd genomen om alles precies in het juiste aantal graden te lopen. Let op “PINTSCH BAMAG”, zal wel weer een instinker zijn,dachten we, maar het bleek goed te zijn geschreven dus snel verder. Toen het vlot. Dat ging niet zo vlot. Eerst ophalen en dan weer mee terug nemen, Best pittig.
Route 17, de omgekeerde route. Gelukkig zijn we er dit jaar niet ingestonken. De dwarsdoorsteek was zeer verrassend. Met grote zakken waren de eerste drie stappen te doen maar toen…….gas houden en verstand op nul…..1x 2 natte poten. Laat de zakken maar bij de rest liggen werd er gedacht (wat achteraf beslist niet mocht) maar dan komt de brede sloot bij route 24. Probleem!!, omlopen dus. Joepie, eindelijk een lekker bakje poejermolke.
“Zo zo jullie zijn snel of zijn jullie de waldpyken”, werd er gezegt; “Zet em op”. Snel eten en drinken, niet zitten en doorlopen was ons motto. Route 26: zoeken om GP’s? Na 10 minuten was er van ons iemand zo snugger om op te merken dat route 25 eerst nog moest. dom, dom, dom. De blinde vlek werd op de gok goed gelopen en zo via de hartjes naar de vectorroute. Hier ging het even goed mis. Na een lange discussie bleek de beste oplossing uithuilen en opnieuw beginnen. Nu bleek het toch heel anders te gaan. Op naar de volgende post. De tussentijd lijkt goed. Nog ongeveer een uur word er verteld. Dus nog een paar sprintjes en tandenbijtend worden de laatste modderpoelen in 20 minuten versleten. STOP DE TIJD!
Eindelijk zijn we er en de snert word met open armen ontvangen. Onder het genot van een paar lekkere heinekens en veel eten zien we nog veel ploegen smadelijk binnendruppelen. We willen de organisatie en iedereen die zich hiervoor heeft ingezet onze complimenten doen voor deze geweldige wampex met veel variatie, water, kompasroutes en zweetdruppels op deze prachtige locatie. GEWELDIG!!! Volgend jaar zijn we zeker weer van de partij.
