De 26e WAMPEX werd gehouden in het Lauwersmeergebied. Startlocatie was dit jaar “Zeilschool De Lauwer” te Lauwersoog. In de sfeervolle recreatiezaal waren de centraalpost (start en finish), de instructieborden en een computer opgesteld. Reeds vanaf 15:30uur waren er deelnemers aanwezig. Tussen 18:00 en 21:00uur was het er gezellig druk. Een menigte stond geconcentreerd de aangeboden informatie over te nemen in notitieboekjes, digitale camera’s en complete boekvormen van plastic insteekhoezen.
De zaken werden weer serieus aangepakt. De borden stonden weer vol met tips. Weinig ‘ballast’ dit jaar. Alles wat erop stond was ook daadwerkelijk nodig. Aan het schrijfwerk naar aanleiding van de computerpresentatie was door de organisatie ook paal en perk gesteld door zg. ‘blauwe’ pagina’s op te nemen. Op deze pagina’s stond algemene informatie die geen betrekking had op de route zoals een verwijzing naar onze internetpagina (www.wampex.nl) en enige opmerkingen over de wateropdrachten die konden worden verwacht onderweg.
Vanaf 16:50u startten de eerste ploegen. Deze vroege starttijden kwamen voort uit de ongekende drukte op de inschrijfavond in het begin van dit jaar. De eerste route was in ‘semifoor’ -schrift op de startborden aangegeven. Dit was een variant op de bekende ‘semafoor’ die speciaal voor deelnemende mariniers compleet door elkaar was gehusseld. Zo was de puzzel voor iedereen even lastig. De tekst luidde eenvoudig weg: “Verlaat de start in zuidelijke richting. Zoek dan een post in oostelijke richting’. Het vertrekken in zuidelijke richting (de achterdeur) was voor velen een te moeilijke opgave. Wie via de hoofdingang (in noordelijke richting) vertrok en in oostelijke richting een post ging zoeken liep al snel naar het dorp om daar te ontdekken dat daar helemaal geen post was. Sommigen deden er zelfs twee uren over om daar achter te komen, terug te keren en opnieuw te starten.
De starters in zuidelijke richting vonden buiten direct letter 1 en 15m verderop de eerste post. Bij de eerste post was de opdracht tweeledig: 1 persoon nam plaats in een kruiwagen met verlengde hengsels en twee personen lieten deze constructie te water zodat eerst genoemde al drijvende een klein bordje met de volgende route (2. Kruiwagenrace) kon lezen. De tekst luidde: “Zoek in NW richting een klinkerweg”. De overige teamleden vervoegden zich bij de post en namen de boekjes en route 3 (Grote oleaat) in ontvangst.
Bij vele groepen verdween het losse a4-tje met route 3 achteloos in een rugtas of broekzak. Om vanaf de ‘klinkerweg’ route 4 op te pakken viel niet mee. Velen doolden uren rond alvorens terug te keren naar de post om om opheldering te vragen. De meeste ploegen inspecteerden nauwkeurig wat ze allemaal van de post mochten ontvangen en begonnen op de juiste plaats met route 3. De noordpijl wees naar beneden, hetgeen betekende dat veel ploegen met de kaart op de kop in westelijke richting liepen.
Via de Grote Oleaatroute verlieten de deelnemers de zeilschool in oostelijke richting. Via twee fietspaden en een bospad – waar letter 2 hing – kwam men aan bij route 4: ‘Metrische kompasroute’. Op deze route was nauwkeurig werken geboden. Volg het pad 45 meter in oostelijke richting. Dan 150 of 170meter in de richting 38°. En dan het bos bedwingen in een bepaalde richting tot op een splitsing. Wie niet nauwkeurig mat, kwam niet langs letter 3 en dat waren er velen…
Op de splitsing begon de ‘Verraderlijke kruispuntenroute’. Hoewel deze route als ‘eenvoudig’ was bedoeld zijn veel ploegen hierop gestrand. De kruispunten (3 verschillende) waren getekend, gedraaid en in een willekeurige volgorde opgenomen in het boekje. De eerste splitsing was een driesprong: daar paste alleen het middelste plaatje. De tweede kruising was een soort vijfsprong en daar paste alleen het eerste plaatje. Het derde plaatje was een kruising met een gebogen pad: alleen het verharde pad was gebogen. Dus voor route A rechtsaf en voor route B rechtdoor, tot ‘memory 5’. Aan de letterkaarten is te zien dat de groepen lukraak de A- en B-letter (nr 4) hebben genoteerd en dat velen deze route niet juist hebben gelopen. Volgend jaar geheid weer een variant op deze route en als iedereen hem dan doorheeft verzinnen we in 2003 wel weer wat anders.
Vanaf ‘memory 5′ (een informatie bord van Staatsbosbeheer’ kon men (alweer eenvoudig) de kentekenletterroute – met letter 5 – volgen. Daarna de ‘zootje ongeregeldroute’ waarin een smile, een maantje, een tijd en een mini-oleaatje in ongeregelde volgorde waren opgenomen. Deze route gaf over het algemeen niet veel problemen al hadden sommigen de ‘ongeregelde’ volgorde niet direct in de gaten. Deze route leidde naar de ‘kleine kentekenplaatroute’. Over het algemeen is deze route eenvoudig te volgen. De route leidde echter door een dicht naaldbos waar een traject van ca. 50meter alleen op hurken en knieën kon worden gevolgd. Misschien een leuk idee om een dergelijk traject eens in de slotfase toe te passen. De organisatie kon deze route vanaf een verhard pad zeer dicht benaderen en in het donker, stil staand, luisterend hebben we leuke reacties – niet allemaal geschikt voor publicatie – mogen ontvangen.
Na een eenvoudige ‘beschrijvende’ route moest een schelpenpad worden gezocht. Door dit pad ‘linksaf óf rechtsaf’ te volgen kwam men uit bij ‘De Poort’. Recht tegenover deze Poort zat Post B. Als ludieke onderbreking in de zware tocht had de organisatie een aantal ‘hobbelfietsen’ gehuurd. Elk groepslid moest een klein traject afleggen met deze rijwielen tot vermaak van de toeschouwers en de organisatie.
Het boekje vervolgde met de ANWB-route. Hoewel er vanaf de post maar 1 ANWB-paal op 98° stond zijn ALLE palen aan een grondig onderzoek onderworpen. Vanaf de paal diende een ANWB-nummer te worden gezocht binnen een straal van 50m. Over het algemeen werd de bedoelde paddestoel (net aan de overkant van breed water) snel gevonden. Proficiat; dat hadden we niet verwacht.
In de richting 9° moest het begin van de volgende route – de rode of witte reflectorroute – worden gezocht. Een aantal ploegen volgden het fietspad wat in die richting begon en dan afboog naar het oosten. Deze keerden snel terug omdat daar geen reflectoren te vinden waren. De reflectoren moesten worden gevolgd tot een vijfsprong om daar een oranje reflector te zoeken. Gelukkig was er een driesprong in de buurt zodat de organisatie in de gelegenheid was om daar de reflectoren langs te leiden en ter plekke een ‘valse’ oranje reflector te bevestigen. Vele groepen (waaronder enkele top-5 teams) hebben daar het vervolg van de route gezocht en een ‘lachende wampie’ met de tekst ‘vijfsprong???’ gevonden. Een klein grapje in een eenvoudige route. De routes in rood en wit konden na deze onderbreking eenvoudig weer worden opgepikt, langs letter 6 – als je niet over het pad liep en braaf de reflectoren volgde – en vervolgens naar de vijfsprong.
Op deze vijfsprong is heel wat afgerekend want hier begon de zg. Euro-route. Om even een actueel thema aan te halen had de organisatie de wisselkoersen van alle valuta die volgend jaar opgaan in de Euro aan het startbord gehangen. Marken, Shillings, Francen etc. moesten worden omgerekend naar Euro’s om zo de juiste kompasstanden te kunnen bepalen. Er waren genoeg teams die alles deelden door of vermenigvuldigden met 2,20371. Vreemd genoeg waren er ook velen die in de ‘euro’ -route de diverse valuta gingen omrekenen naar Nederlandse Guldens… Met al deze varianten kwam men uiteraard niet verder. De meeste kwamen daar zelf achter. Anderen hadden een steuntje van de mobiele posten nodig. Op de Euro-route verscheen ook de eerste oever ‘die geen pad was’. Hier had de organisatie velen verwacht maar de tip op het startbord bleek goed te zijn overgekomen. Hier en daar schepte deze nieuwe regel wat verwarring want natuurlijk stond er bij geschreven ’tenzij anders aangegeven’. Op sommige plaatsen was de oever juist wel in de route opgenomen.
De laatste aanwijzing in de Euro-route betrof een kompasstand bij “PINTSCH BAMAG”. Deze tekst was terug te vinden op de diverse palen met de waarschuwing ‘SCHIETTERREIN’. De het begin van de rood-witte linten was eenvoudig te vinden. Helaas konden diverse ploegen het vervolg niet vinden. Alsof wij de lintjes langs een pad zouden hangen! Natuurlijk ging deze route dwars door het bos langs letter 7.
De route vervolgde langs water. Vlak vóór fietspad 80°… De meeste ploegen deden dit in een keer goed. Via een mini-doorsteekje kwam men op een zandpad uit. Rechtdoor, en dan bij het volgende zandpad ook rechtdoor, via kleine reflectoren naar post C. De opdracht bij post C was dat het hele team een vlot naar zich toe moest trekken. Hierbij moest het trektouw (100m lengte!) recht worden uitgelegd om te voorkomen dat het in de knoop zou raken. Daarna moest het hele team plaats nemen op het vlot en zichzelf naar de overkant trekken. De oversteek van een kleine 100m werd zeer gewaardeerd door velen.
Een lastig punt was het vervolg van de route. De laatste zin in route 16 luidde: ‘Na de opdracht volg je het pad in zuidelijke richting’. Diverse ploegen begonnen direct met de smile route en vertrokken linksaf of rechtsaf. Hierin had de organisatie voorzien door in beide richtingen fout-wampies op te hangen. De ogenschijnlijk eenvoudige smile-route was dit jaar ‘omgekeerd’. Alleen links en rechts moesten worden omgedraaid volgens de startborden. Toch presteerden velen om ‘rechtdoor’ als ’terug’ te lezen etc… Als de misverstanden eenmaal waren opgehelderd was het verder niet meer zo ingewikkeld. De zin “bij kruising linksaf en dan direct rechtsaf langs HAAA2OOO” zaaide nog verwarring bij gebrek aan kennis van chemie maar werd uiteindelijk door iedereen goed opgelost.
De ‘Grote doorsteekroute’ was dit jaar maarliefst 1,8km lang. Over de grote oefenvlaktes, over diverse opgeworpen heuveltjes naar een knipperlichtje. Niet moeilijk maar wel spannend omdat er ‘blind’ op het kompas gelopen moest worden omdat het lichtje zich pas na het laatste heuveltje liet zien. Vanaf het knipperlichtje vond men in westelijke richting post D.
Bij post D was de zg. black box weer eens opgesteld waarin een deel van de route was verborgen samen met letter 8. De energievoorziening was weer op ludieke wijze verzorgt. Er was een hoge mast opgesteld met twee contactpunten die waren verbonden met een lichtje in de box. Eén persoon moest plaats nemen op een draagstoel die door 4 anderen werd gedragen. Deze persoon moest met behulp van een lange lat, waaraan een koperen buisje bevestigd was, de stroomkring sluiten door de twee contactpunten met elkaar te verbinden. De zesde persoon kon dan het vervolg van de route in de box lezen.
De titel van de volgende route ‘Oleedoorwaatbare route’ verried al wat er ging gebeuren. Langs het water lopen tot een zijsloot waar men doorheen moest. Gelukkig was het water niet dieper dan 10 tot 40cm. Teams die rechts van de doorwaadbare plaats hun geluk beproefden kwamen in dieper water terecht en haalden een snoek. Helaas – voor de organisatie – lieten veel (te veel) ploegen als dank hun vuilnis- en containerzakken achter bij deze doorwaadbare plaats. In totaal is er ruwweg 4m3 natte modderige plastic rotzooi opgeruimd. Dergelijke waadplaatsen zullen in het vervolg daarom waarschijnlijk niet weer voorkomen. Dat is jammer voor allen die hun eigen zakken wel hebben meegenomen en hebben ingeleverd bij de choco of – zoals we het nog liever hebben – thuis in de container hebben gedaan. Ook is het jammer voor ‘onze’ WAMPEX want het bedwingen van watergangen is een wezenlijk onderdeel van een de tocht.
De striproute, route 22, sloot dit jaar – zonder vast punt – naadloos aan op de doorwaadbare oleaat. Dit leverde nagenoeg geen problemen op. Het Vlinderbalgbos met zijn brede paden en duidelijke kruisingen en splitsingen was uitermate geschikt voor een striproute. Letter 9 zat in deze route. In tegenstelling tot voorgaande jaren heeft de organisatie hier geen dolende ploegen hoeven opsporen. De route eindigde bij een ‘waterval’. Een brede stuw met veel bruisend water. Veel ploegen zijn zonder te waterval te inspecteren doorgegaan met route 24. Route 23 (Watervalroute) was echter bevestigd aan de stuw en vervolgde via een verzamelplaats die verboden voor legertanks was.
Direct daarna volgde al weer een oleaatroute die langs letter 10, via een doorwaadbare plaats – waar niet veel gebruik van is gemaakt – via een flinke doorsteek (700m) naar de chocopost. Sinds het begin van dit jaar is defensie aan het bouwen aan een flink ‘oefendorp’ ten zuiden van het Marnebos. De uitgekomen zwarte grond is in lagen van 40-50cm verspreid over grote delen van de vlakte. Helaas voor de deelnemers lagen twee van deze ‘zwarte vlaktes’ op de route. Omlopen mocht overigens want de chocopost was door verlichting duidelijk zichtbaar in het terrein. Overigens hebben de meeste groepen de modder bedwongen en kwamen in een rechte lijn naar de chocopost (E); Bravo! Niet iedereen had in de gaten dat vanaf de chocopost de PC-route (25) moest worden toegepast.
De PC route zou aanvankelijk door het nieuwe dorp gaan, wat in september gereed had moeten zijn. Nu stonden de hekken er nog omheen en was de organisatie genoodzaakt om de route te verleggen. Loop rond de bouwhekken tot ‘WAMPEX’. Dat was een heel eind. Om de route wat te verduidelijken waren op 300 en 600meter enige wampies aangebracht. Helaas stichtte dat bij sommige ploegen wat verwarring omdat het woord “WAMPEX” ook in het logo voorkwam. Maar wie dan goed kompas las moest onmiddellijk concluderen dat 30° vanaf daar – over de bouwhekken heen – een onmogelijke opgave was. Iedereen vond daarom – langer dan je denkt – uiteindelijk de bedoelde kentekenplaat. Om eventuele verwarring op de tweede en derde avond te voorkomen is een notitie op het startbord bevestigd die het verschil uitlegde tussen ‘wampie’ en ‘wampex’.
De PC-route leidde verder beschrijvend via bakens, een zuidwestelijke oever en een klokkenroute over een brede stuw en een door de organisatie geplaatste drijvende brug. Vanaf een kentekenplaatje bij het fietspad moest een groen paaltje (GP) worden gezocht en dan begon de GP-route. Teams die het kentekenplaatje misten liepen rechtstreeks over het fietspad naar post F en werden op hun fout gewezen en gingen meestal terug om nogmaals het begin van de GP-route te zoeken.
De groene paaltjes moesten in juiste richting worden gevolgd; dus met de paaltjes aan de rechterkant van het pad. Aan het einde bij een kruising 350°. Deze kompasstand was met opzet gekozen omdat de snelle lezer het pad rechtdoor zou kiezen. De nauwkeurige kompaslezers konden echter afleiden dat de juiste route door het bos leidde. Wie de doorsteek maakte kwam uit op een fietspad dat rechtsaf naar post F liep. Wie rechtdoor het zandpad volgde kwam een fout-wampie tegen. Genoeg teams liepen zelfs deze aanwijzing voorbij en gingen op een ander fietspad rechtsaf en liepen terug naar de PC route.
Een waar waterspektakel was het bij post F. Bij gebrek aan een echt amfibisch voertuig had de organisatie hier zelf in voorzien. Kano’s, gemaakt van twee halve tonnen op een houten onderstel met kruiwagenwielen. De opdracht was om de karretjes met twee personen er in onder vrij verval in het water te laten rijden waarna roeiend het vervolg van de route moest worden opgezocht. Via deze ‘Amfibische route’ en de daaropvolgende ‘Marnebosroute’ werd de noordelijke vlakte in de Marnewaard bereikt.
Hier had de organisatie een ‘Kris kras route’ van boom tot boom uitgezet. Er moet nauwkeurig worden gewerkt met het kompas want de aluminium plaatjes van enkele centimeters in het vierkant waren enigszins dof geworden – ze hingen er in september al – en waren daardoor pas op het laatste moment zichtbaar. Bij het tweede plaatje hing letter 11. ‘Beklim de uitkijktoren’ was de instructie na het einde van de ‘Kris kras route’. In noordelijke richting knipperde een fors knipperlicht dat alleen vanuit de toren te zien was. Zodra men weer op de vaste grond stond werd het knipperlicht door diverse aan het oog onttrokken en was men genoodzaakt met behulp van het kompas in de juiste richting te lopen.
Het saaie stuk route tussen het knipperlicht en het Zuidwalbos was als ‘Blinde vlek’ opgenomen in het boekje. Toch altijd weer spannend. De ene groep neemt het zandpad, de andere het fietspad en weer andere splitsen de groep om vooral de gevraagde klinkers niet te kunnen missen. Vanaf de klinkers moest het vervolg van de route worden gezocht in de richting 200°. Helaas had Defensie het bedoelde pad met een grote groene container versperd maar gelukkig leidde dit niet tot verwarring. De daaropvolgende hartjesroute was lastiger omdat op de eerste avond het één na laatste hartje is vernield. Het lag in stukken onder de boom. Omdat het voor de tweede avond niet werd opgemerkt en er niet veel mis ging is het betreffende hartje ook op de derde avond niet weer geplaatst om de strijd voor iedereen zo gelijk mogelijk te houden. Letter 12 zat bij de laatste twee hartjes – die vanaf het pad zichtbaar waren ! – en is door veel groepen gemist.
De spiksplinternieuwe ‘vectorroute’ zorgde niet voor problemen. Bij de proefloop begon men aarzelend – maar wel goed – aan deze nieuwe route en ook bij de WAMPEX konden we goed zien dat men bij de eerste aanwijzingen even moest puzzelen hoe het ook al weer werkte. Wie de hartjesroute niet helemaal goed uitliep kwam bij het ijzeren hek op het zandpad uit. Wie vanaf daar aanwijzing 1 toepaste – in westelijke richting – zijn terug gelopen en hebben alsnog het juiste einde van de hartjesroute kunnen vinden en zijn daarna correct gestart met de vectorroute. Anderen hielden het voor gezien en begonnen meteen met aanwijzing twee bij het ijzeren hek. Omdat dit een lastig punt was in de WAMPEX had de organisatie deze splitsing ten overvloede als ‘memory’ op het startbord gehangen. Voor zover we weten heeft nagenoeg iedereen op correcte wijze het begin van de ‘Grote kentekenplaatroute’ gevonden. Deze route – makkelijk te volgen door de heldere kentekenplaatjes – liep door een stuk vrij open bos – met letter 13 – en eindigde bij het begin van de ‘Coordinaatroute’.
De coördinaatroute was door het duidelijke kaartje met raster niet moeilijk alleen moest men wel even nauwkeurig werken. Veel groepen hebben de bewuste ’tussencoordinaat’ en daarmee letter 14 gevonden. Vanaf de laatste coördinaat liep een smal pad in de richting van post G. De laatste opdracht – met behulp van een ladder over een brede vaart – en de snertbonnen waren zo’n 2 kilometer voor de finish gesitueerd. Via een kleine cryptische route, de maanstandenroute – met maantjes in de verkeerde volgorde – waarin letter 16 was opgenomen – letter 15 bestond niet – leidde na de brug via het onverharde pad naar twee bruggetjes. De Simpele route was door het slechte weer een nagenoeg onoplosbare puzzel geworden. Wie het boekje uiterst vlak hield en er zeer schuin vanaf de onderzijde overheen keek kon de tekst lezen: ‘Na twee bruggetjes linksaf. Bij splitsing rechtsaf langs h2o. Bij klinkers rechtsaf. Bij “Fietspad” 270° tot “Fietspad”.
Via de knipperende leds in de laatste route – met letter 17 – werden de groepen nog even door 10 – 15 cm schoon water geleid om de schoenen nog even goed schoon te spoelen alvorens de finish werd bereikt.
===
Vanaf deze plaats wil ik alle mensen van Zeilschool ‘De Lauwer’, Staatsbosbeheer, Beheer en bewaking van het militair oefenterrein ‘Marnewaard’, de politie, gemeente ‘De Marne’ en natuurlijk alle vaste en mobiele posten geweldig bedanken voor het mogelijk maken van dit evenement. Wij hebben goede reacties mogen ontvangen. De meeste zijn gepubliceerd op deze website. Ook hebben we enige leuke verslagen van groepen mogen ontvangen. Deze zijn allemaal gepubliceerd.
Graag tot volgend jaar.
Hendrik Jan Kiers
voorzitter
