Het was november 2001: Collega’s komen met enthousiaste verhalen terug van hun belevenissen tijdens de Wampex, stoere bikkels met ijzeren conditie die goede tijden halen…. Het lijkt ons, 6 vrouwen, ook erg leuk, maar zou het iets voor ons zijn? Het eerste probleem duikt op: hoe moeten we heten? Het wordt uiteindelijk de GASLICHTEN, we werken nl allemaal “in het gas”. We besluiten ons in een overmoedige bui in te schrijven, we kiezen voor de vrijdag met de volle maan, zou het iets helpen? November 2002 is nog erg ver weg. We spreken af dat ieder voor zich de wandelconditie op peil zal brengen.
Dan nadert november 2002: Het wordt nu tijd om een en ander te gaan overleggen. Collega’s gaan oefenen in de Drentse bossen, kilometers worden gevreten. Wij besluiten om gewoon gezellig in een Gronings café wat te gaan eten. Wat is het lastig om te beslissen wat je mee moet nemen aan kleding en eten en drinken. Het is tenslotte onze eerste keer, wat kunnen we verwachten, gaan we een nat pak oplopen of moet je veel drinken ?
Het is 15 november 2002: Er moeten vanavond 3 groepen collega’s aan de bak. Hoe zal het hen vergaan. ’s Avonds regelmatig uit het raam gekeken en het lijkt erop dat ze erg mooi weer hebben. ’s Nachts een paar keer wakker en op de wekker kijkend denken: “volgende week zijn we nu nog onderweg”. Dan is het maandag 18 november 2002: De eerste succesverhalen van team Volgas bereiken ons, hun tijd is als vanouds erg goed. Maar zij weten ook te vermelden dat het een zware Wampex was (meestal zijn ze nog sneller). Dan blijkt een ander team (die van die bikkels) het niet gehaald te hebben binnen de tijd en het derde team heeft er 13 uur over gedaan. De moed zakt ons nu toch wel enigszins in de schoenen, hebben we onszelf overschat, de zenuwen slaan behoorlijk toe….
Eindelijk! Vrijdag 22 november 2002: De laatste spullen worden ingepakt, we eten gezamenlijk nog een paar borden macaroni en de spirit is prima. Ook in de Stripe hebben we veel pret met “omzittende” teams, waarvan sommigen bij Hoogkerk op de snelweg de weg al kwijt bleken te zijn. Onze opmerkingen daarover moesten we bekopen met schampere opmerkingen over ons vrouwenteam. Om 17.28 uur gaan we dan van start. Om 17.29 uur zijn we de weg al kwijt. Het is onze eerste keer, hoe moet je de aanwijzingen precies lezen en horen de nummers van de PC-route er ook bij of niet ? Gelukkig valt toevallig het licht van een zaklantaarn op het bordje Petersburg en we zijn weer op de goede weg, maar bij opdracht 3-4 gaat het alweer mis: hoe breed is een breed zandpad?
De twijfel slaat weer toe… als we zo nog 37 opdrachten moeten dan zijn we volgende week vrijdag nog niet binnen… Dan zien we weer de Wampie van opdracht 3 en we beginnen opnieuw. Vanaf dat moment gaan we goed en gaan we steeds beter. Voor ons gevoel zijn we daarna niet meer fout gelopen. De speciale opdrachten onderweg zijn we zonder noemenswaardige schade doorgekomen, als je de klapperende knieën van één van ons niet meetelt. Hoe verder in de nacht, hoe gezelliger de contacten met andere teams waren, die we één of meerdere keren tegenkwamen (WaldWrotters/ Modderhappers).
De dames van de chocopost hebben ons nog even op de foto gezet en toen op voor het laatste stuk.
De laatste paar routes leek het wel zwaan-kleef-aan. Ons vrouwenteam bleek 2 mannengroepen achter zich aan te hebben en dit vast niet vanwege ons charmante uiterlijk. Op onze vragen of ze het zelf niet meer wisten werd ontkennend geantwoord, maar klopte dat wel Happy Few ? Dan komt de finish na precies 13 uur in zicht en zijn we uit ons dak gegaan. Ons doel, nl uitlopen, hadden we gehaald !
Zaterdag, 23 november 2002: Alle verwachte lichamelijke ongemakken blijken erg mee te vallen en we constateren eigenlijk allemaal zonder aarzeling:
TOT VOLGEND JAAR
