Een ideale mix van nieuwkomers en routiniers, zo was ISPAHA (ook) dit jaar samengesteld. Conditie, waakzaamheid, intelligentie, moraal, incasseringsvermogen, alles leek in balans. Het ideale uitgangspunt voor een verdienstelijke eindklassering, maar eerst moest de tocht nog worden volbracht. Daar bleek hem al snel de schoen te wringen. Nadat we route 1 geheel goed hadden afgerond moesten we weer terug naar de kantine. Er waren aanwijzingen te vinden die wij over het hoofd hadden gezien, waarmee ook meteen verklaard werd waarom andere teams zo vol vertrouwen het bos in verdwenen. In de herhaling van route 1 vonden we nog de letter die we intussen over het hoofd gezien hadden.
Onder verscherpte waakzaamheid trokken we verder. Leep passeerden we enkele collega’s, maar helaas kwamen ze niet achter ons aan. Terecht, achteraf. Bij de klokkenroute werden we uit onze concentratie gehaald door een groep survivalende scholieren bij een meertje. Nog steeds vol vertrouwen verdwenen we in hun richting, niet lettend op de vele zaklantaarns die een heel ander richting kozen. Ook de geknipte oleaatroute bleek niet voor ons geknipt. Een schelpenpad bracht ons in verwarring, we hadden klinkers verwacht. Na dit punt begon een proces van meningsvorming over de interpretatie van de route. De groep raakte verdeeld in twee kampen, die onderling nog weer uit elkaar vielen. Na route 14 waren dus compleet verdwaald. De joker werd ingezet om weer op de route te geraken. Dat lukte. Op de eindcoördinaten van de globale positieroute stond natuurlijk een letter achter op een boom, maar die vonden we niet. (Nee… daar was geen letter, dat was een memorie, red.)
Ook niet na heel lang zoeken. Veel plezier hadden we vervolgens toen allerlei groepen heel domme dingen deden, waar wij te slim voor waren. Zo bereikten we de hooggelegen post, barstend van het herwonnen zelfvertrouwen. Veel eer valt toe aan onze navigator, die ons feilloos door de duinen loodste, de mist ten spijt. Exact vanaf het aangegeven punt, de letter W, begonnen we aan de Rode Paaltjes route. We namen als startpunt NIET de paaltjes recht voor ons uit, ook niet de beide andere paaltjes in het terrein, maar een klein paaltje schuin links, want dat was veruit het dichtste bij de W, hoewel moeilijk te vinden. Linksaf, dus. Na ruim een uur lopen langs rode paaltjes kwamen we bij het “veerooster” dat ons in het vooruitzicht was gesteld. Hierna stuurde onze navigator ons weer exact in de goede richting door duinen, bossen en zo voort, tot aan een POST. Maar er kwam geen post, ook niet na heel lang doorlopen. Wijsheid werd nu ingezet als uiterste middel om uit de impasse te komen. We streken de vlag en zochten Appelscha weer op. Heel verstandig, want onderweg troffen we nog een post. Deze man was een gunstige uitzondering op de regel.
Terwijl zijn collega’s nooit iets weten, nooit iets begrijpen, hielp deze goede ziel ons naar de overkant van de weg, gaf wat aanwijzingen, correcties. Prachtig, maar zo gauw we uit zijn blikveld waren, waren we het spoor ook al weer bijster. Appelscha lag gelukkig nog precies waar het hoort te liggen. Snert en pils smaakten er uitstekend. We zien terug op een succesvolle Wampex. Wij houden het erop dat we de enigen zijn die de Rode Paaltjes zo consequent goed hebben gevolgd. En als het niet zo is, willen we dat liever niet horen.
En die 184 e eindtijd, die gaan we volgend jaar verbeteren.
J.L.
