Na weken van verheugen op die ene avond was het dan eindelijk zover. We gingen weer los.
Dit keer vanuit Lauwersoog. Voor ons als Bedumers en Winsumers een beetje een thuiswedstrijd. Bij aankomst ploften we onmiddellijk in de zo karakteristieke wampex sfeer vooraf. Een onbeschrijfelijke volksoploop rondom twee prikborden… Het werd ons dit jaar makkelijk gemaakt met alleen het bord wat relevante informatie bood. Dit betekende dus uitgebreid de tijd voor koffie. Een geheel nieuwe ervaring…
De Marnewaard is een perfect gebied voor een wampex vanwege de gigantische hoeveelheid water. Nou…dit hebben we geweten! Nog geen 50 meter onderweg of het eerste vlot kwam al in zicht. Het begin is vaak wat stroef maar afgezien van wat kleine haperingetjes gingen we eigenlijk als een speer naar het militaire oefendorp. Daar zakten we af naar een ondergronds niveau in de riolering van het dorpje. Wat ons betreft was dit de leukste route in onze wampex geschiedenis met de rustige rabat route uit 2002 als goede tweede.
De militaire missie verliep voor ons niet zoals de bedoeling was. Aangekomen bij het huis met de letter bleek de hele kamer gevuld te zijn met andere groepen. Een wakker iemand uit onze groep bedenkt zich niet en worstelt zich naar voren alwaar hij nog net de voor ons bedoelde letter denkt te zien. Omdat het apparaat verder niks prijsgeeft schrijven we de letter maar op en doen een niet erg succesvolle poging tot het vervolgen van de route. De naam ‘zuidelijke route’ was voor ons namelijk geen overtuigend bewijs om de vlakte op te lopen in zuidelijke richting. Na een kwartiertje zoeken en discussieren besluiten we dat toch maar te doen. Dit (uiteraard) met succes. We vervolgen met de oleaat en de spinnenweb route en arriveren bij een wel erg vochtige post. Na enige pogingen om het net over de sloot te bedwingen besluiten we toch maar om te lopen. Even vooruit kijken in het boekje onthult ons dat de chocopost niet lang meer op zich laat wachten.
We strippenkaarten en flippo-en dus ook even flink door om vervolgens tot de ontdekking te komen dat deze post is vervallen. Jammer maar ook wel weer goed. Het scheelt ons namelijk een haf uurtje zitten om vervolgens niet meer overeind te komen… We zetten de verknipte route dus snel weer in de goede volgorde en lopen verder naar de volgende post: de altijd leuke touwbrug. De vervelend maar o zo herkenbaar beschreven spamroute wordt goed volbracht waarna we wederom bij een vlot belanden. Hier moeten we helaas wachten op de groep voor ons die zichtbaar geen haast had. Eenmaal met z’n zessen op het vlot kwamen we er achter dat het een behoorlijk eind vlotten was! De wind deed nog een groepslid bijna in het water belanden maar de drie mensen aan de andere kant van het vlot wist dat (helaas) te voorkomen. Enige kruispunten, een doorsteek en wat reflectoren leiden ons naar de creatieve WC post.
Na de poort volgen we de witte en blauwe paaltjes. De route klopte volledig dus het beruchte witte paaltje was bij onze passage nog aanwezig. De volgende routes verlopen in een sneltreinvaart tot aan de gevarieerde route. Het verkeersbord in het boekje vonden wij namelijk anders dan het bedoelde plaatje op een paaltje. We lopen dus in eerste instantie door maar omdat het hierna wel erg lang duurt voor we het verkeersbord tegenkomen besluiten we toch maar terug te gaan. We vinden onmiddellijk in zuidelijke richting het loopgraaf geproduceerd door de groepen voor ons en weten dat we weer op de route zitten. Ons wordt nog een eenvoudige route voorgeschoteld waarna we de geelzwarte lintjes volgen tot de zeilschool. De letterkaart wordt zo snel mogelijk op de organisatie tafel geploft. We worden herinnerd aan de noodenvelop en ook die wordt snel uit een van de tassen opgeduikeld. We komen er achter dat de concurrentie (BeHa-ers) al lang binnen is en inmiddels al op weg is naar huis.
We werken de heerlijke snert naar binnen waarna we aan de thuisreis (veel eerder dan verwacht) beginnen. We hebben weer genoten en verheugen ons alweer enorm op volgend jaar.
Bedankt!
