Nadat ik voor het eerst mee mocht doen om de posten op te bouwen, kwam ik erachter dat ik wel erg veel spul bij mij had. Drie zakken met voorraad droge keren en ondergoed en extra schoenen, en allerlei spullen om op de post te zitten. Toen Jan mij ’s morgens kwam ophalen, was het wel even duwen om alles in de auto te krijgen. Maar Jan is altijd creatief, ook nu, en we reden ’s morgens om 8 uur naar Lauwersoog.
Toen we aankwamen was het al een drukte van belang, Hendrik had de trekker met aanhangwagens in de afgelopen week al helemaal vanuit Bakkeveen erheen gebracht. We kregen de sleutel van ons huisje om ons even op te warmen en koffie te drinken op de grote klus, die, zoals het later bleek, tot in de nachtelijke uurtjes doorging. Het waaide behoorlijk en het was koud. Nadat de voorzitter iedereen in het veld had verdeeld begonnen Jan, Robert en ik aan post A. Maar ja hoe kreeg je het touw met diverse touwen en een kleine peddel aan de overkant. Voor we het wisten liep Jan al in een groot pak door de haven tot hij niet verder kon, het was iets te diep. Na wat creatieve schermutselingen lukt het Robert om alles voor elkaar te krijgen. Na alles stevig te hebben bevestigd, gingen we op naar de volgende post: dit was B. Alweer een oversteek over water. Dit was ook redelijk gauw klaar.
Toen op naar post G, wilt u het weten, dan moet u verder lezen. Eigenlijk alles wat er mis kon gaan ging mis. Hier hebben vanaf 12uur aan gewerkt tot bijna 4uur. Het stormde zo hard, dat we het vlot met de peddels niet aan de overkant konden krijgen en het touw raakte in de knoop. Hendrik en ik hebben een half uur werk gehad om dit eruit te krijgen. Ondertussen zwierven Jelle en Robert op het water zonder verder te komen. Nadat Jelle en Robert ijskoud waren besloten ze om naar de kant te komen. Bijna bij de kant knapte het vlot en lag Jelle in het water. Dit was niet leuk: alle lichaamsleden van Jelle waren bevroren, je kon het zien. Na een melding te hebben gedaan aan Hendrik Jan en Jan,jan,jan,janetc…., dat we een probleem hadden restte ons niets anders om het vlot weer op te bouwen met zwaardere bouten. Gelukkig komt Robert uit de Walden en had een mes scherper dan die van de slager, maar we zagen geen kip. Wel heeft de vader van Robert een Lynx gezien Bij navraag bij deskundigen denken wij dat dat Hendrik Jan is geweest en dat hij probeerde via onzichtbare rookpluimen zich van de ene post naar de andere post te verplaatsen en alvast een soort Loch Ness wilde ontwikkelen van Lauwersoog om in de toekomst nog meer ploegen te activeren uit andere lagen van de Nederlandse bevolking.
Toen maar weer proberen om aan de andere kant te komen, een oversteek van meer dan 100 meter. Robert en ik hebben een half uur gepeddeld. Jelle moest opgewarmd worden, alleen wist zijn vriendin dit niet. Gelukkig maar. Eindelijk hebben Robert en ik het gered, met op en af springen op de kant, 50 meter uit de koers. Waar waren we aan begonnen, als dit ’s avonds maar goed kwam. Toen in vliegende vaart terug naar de start, droge kleren aan, weet u nog…….., en rennend naar Wiebe die ondertussen geen belangstelling had voor post A maar meer voor de ontmoeting met een oude legermaat vanuit zijn diensttijd op Vlieland. Deze man had ik ook al ontmoet, hij was streng en rechtvaardig, en had een grote snor. In de storm en regen de post-Wigwam opgezet en daar kwamen de eerste lopers om 16.35 al aan.
Zo, dat was hard werken, boekjes tellen, stempelen, kaarsje aan, begeleiden, vlot weer vlot trekken, touwen verwijderen die in de war zaten, ondertussen maakte Wiebe soep voor 5 man, vonden de groepen dat we er leuk bij zaten, logisch toen ook nog de knakworstjes in beeld kwamen. Ondertussen bleef Wiebe contact houden met Diana en Anja, u weet wel die leuke dames bij de start, u moest daar betalen als u dit nog niet had gedaan, en moest tekenen voor de algemene voorwaarden, durft u wel? Om nog maar niet vergeten de stempelkaart en de noodenveloppe, want je kon direct naar huis als je deze kwijt was.
Velen waren van slag omdat de videoband met andere beelden kwam dan geoorloofd was. Ja, ook de voorzitter heeft een vrouw die van opruimen houdt. Ik scheelde weinig of ik was naar Drachten meegenomen, maar gelukkig bleef ik stokstijf staan, en zag de koerier mij niet. Met piepende banden naar Drachten om de juiste video te halen, het leek wel op rodeo. Nadat Wiebe en ik de laatste groep begeleiden via de gladde steiger om 22.40uur konden we de boel opruimen en een patatje nemen met een rond stuk vlees die er zo als altijd, net zoals in mijn jonge jaren, wel inging: met sijpels! “Zo Wiebe nu nog even kijken bij een paar posten, ik heb lang nog niet alles gezien, en het is vroeg”.
Inmiddels hadden we vernomen via de portofoons dat er problemen waren geweest bij het klauternet, bij de oversteek over de kabel, dat de wc pot vol drollen lag, dat er vlotten in het water dreven zonder bemanning en dat men verplicht was om door het riool te lopen. Dit moesten we zien, dus togen we met assistentie van Diana, die niet bang is in het donker, op naar het dorp waar Wim Zonneveld ook al van zong??????? Dit was voor de meeste mannen een nacht vol herinneringen, oude tijden herleefden. Bij post C sprong men in de houding want anders ging de “ding dong”, (dit is een boze hond in Australie). Ook werden hier nieuwe snelheidsrecords gebroken, want voor sommigen waren 4 minuten een lachertje, De techniek bij deze post was overweldigend, zelfs Tommy Cooper kon er om lachen.(toen nog wel).
Nadat wij door de wei liepen, ’s nachts om 3 uur, voelde ik iets bij mij opkomen van een koe. Er ging een geweldige hagelbui te keer, en bij de niet-chocopost aan gekomen, voelde ik een geweldig medelijden opkomen voor de dames, die iedere keer hetzelfde moesten vertellen, en daar heel veel moeite mee hadden. Zij hielden er juist van om de groepen aan te kruipen en te verwarmen met een hapje,appel en warme choco. Maar ja er kunnen maar 2 dames in een auto niet waar. Kijk als je een nieuwe tent koopt, bedenk je niet dat dit een stalen tent moest zijn om hem uit de lucht te houden, zelfs met 8 mensen ging je nog de lucht in, dit was een moderne vorm van hangglyding, zoals je dit wel vaker zag op het Lauwersmeer. Ik zag op 19 november hoe deze dames aan paaldansen deden, om de tent uit de lucht te houden. Dit werd zeer gewaardeerd door deelnemers en andere bestuursleden. Deze kwamen aan (gestormd) in de zwarte en groene Patrol.
Thys wou graag komen omdat hij de dames miste van vorig jaar die zo gezellig met hem babbelden, maar ja plicht roept, bij je taxi blijven. Hendrik had zijn trekker bij post G, maar waar hij ineens weg kwam, is mij nog steeds een raadsel, deze man kan uren en meters maken, want je ziet hem overal. Zonder dat hij in slaap valt. Op zaterdag eerst de voetbaljeugd begeleiden, en daarna een paart uurtjes een uiltje knappen. Bij de finish bleken nieuwe dames te zijn gearriveerd om de vermoeide en natte ploegen op te vangen, dit viel in de smaak, want je werd streng aangesproken dat de noodenveloppe ingeleverd moest worden, en dat pas daarna er snert werd geserveerd, met nog verder versnaperingen. Ik denk dat de meeste deelnemers wel graag iets anders wilden, een kleine massage van de vermoeide spieren, maar de dames bleven erbij dat de finish door meerderen gehaald moest worden, en dat men de posten optimaal wilde begeleiden in het spreken door de portofoon.
Nadat Wiebe en ik rond 4 uur arriveerden in Drachten, en hierna nog even een pilsje en de krant te hebben gedaan, werd er heerlijk gesnurkt tot in de middag. Wat een ervaring. De volgende keer zou het beter gaan, maar helaas begonnen we al met een lekke band van Jan, na overleg vonden wij het toch beter om bij een gerenommeerd bedrijf, die verstand had van schroeven, om die te laten verwijderen en deze te vervangen door een stop. Jan had behoorlijk last van haastigheid, voor dat de band van de auto was, had hij al betaald, en gaf hij aan dat zodra de jongeman de band er weer om zou zetten, dat we dan in de auto moesten gaan zitten, omdat we dan zodra de band vast zat, we onmiddellijk konden vertrekken. Ieme Rein, de broer van Jan gaf aan dat zelfs M. Schumacher niet zo’n snelle pitsstop maakte, omdat hij pas na de wedstrijd betaalde. Gelukkig voor ons hield Jan zich aan de snelheid. Zo, verder ging deze dag prima, Robert en Jint Martijn hadden hun buitenboordmotor meegenomen om de zware post G te overbruggen, en dit ging uitstekend. Jint Martijn heeft ons uitstekend van post naar post gebracht, in de zwarte Patrol, alleen ben ik blij dat ik geen vrouw was, de achteruit zat wel op een hele vreemde plaats, maar ja wat wil je ook als je met z’n drieën voorin zit.
Ook de chocotent kon nu door ons opgezet worden in de luwte op een steenworp van post F. We waren sneller klaar, en ’s avonds heeft mijn zoon Siebren mij geholpen bij post A. We waren om tien uur klaar, het was koud en rillig, maar Siebren heeft zich opperbest vermaakt bij de tanks in het dorp samen met Ieme Rein. We hadden gelukkig geen aanval van de die dag gearriveerde Belgische militairen, die zaten waarschijnlijk op de kazerne te proeven hoe de Friese Berenburg smaakte. Nadat we met veel plezier om 4 uur naar huis gingen, hebben we bij de afslag naar Anjum, nog Reintje de Vos gezien. Ik heb al heel veel gezien, maar nog nooit een vos in het wild, op 2 meter afstand zonder dat deze vluchtte. Siebren heeft genoten, voor herhaling vatbaar.
De laatste dag 26 november was ook weer een aparte gebeurtenis, het feit dat je bedenkt dat dit al weer de laatste keer was voor dat we naar het grote jubileum gaan, het wordt iets bijzonders, dat verzeker ik u. 30,3030303030303030303030303030303030303030303030. Ik heb geweldig genoten van Jurjen en de schijtpot bij post H, er hingen zelfs deelnemers op 45 graden boven het water maar zij bleven hangen, ondanks dat Jurjen in het Fries uitlegde dat je beter een zaklamp bij je kon hebben, dan een nat pak. Dit werd niet altijd goed begrepen/verstaan door de deelnemers, tot aller hilariteit.
Het verschil in waterpeil op 19 november en 26 november was ongeveer 1 meter. Op 19 november stond de post letterlijk in het water: hulde voor de mannen die deze niet hebben verlaten. Maar hun auto in het water hielden.
Deze Wampex bleek een makkie, t.o.v. Bakkeveen en Appelscha, de opdrachten waren wel heel erg leuk, we hebben ontzettend veel lol gehad, bij spanningen als er iets fout ging, dan kwam de teamgeest boven drijven, en losten we dit op. En zo hoort het. Dit werd van u verwacht, maar ook van ons. We zijn blij dat er geen ernstige ongelukken zijn gebeurd en dat de EHBO weinig te doen had. En we hopen dat we volgend jaar u/ jullie weer van dienst kunnen zijn, onder 1 voorwaarde: Graag bij het jubileum geen sabotage gevallen, probeer u/jij jezelf in te denken, hoe jij dit zou vinden, als je het overkwam, blijf van de spullen af, anders wordt je volgend jaar besmeurd. Een postbouwer, en postbewaker, in Wampex stijl: WdvS, met dank aan mijn vrouw die inmiddels de ryssek uit de kast heeft gehaald, door enige verkleuming i.v.m. mijn afwezigheid.
