Elk jaar denk je dit is eens maar nooit weer en elk jaar ga je weer voor de eerste plaats. Het werkt dus echt verslavend zou je denken.
Vol goede moed weer naar het Lauwersmeergebied vertrokken. Geroutineerd onze voorbereidingen getroffen via reclameborden, video en Police Academy.
Linksom de zeilschool uit en de eerste letter al!!!! Het opdrachtenboekje mee en lopen maar. Volle maan, beetje bewolking, nait te fris en de proviand smaakte opperbest. Uiteraard liep Robert zo’n 300 meter voor ons uit als zeeverkenner 1ste klasse. Om de haverklap “Kom maar” roepend scheelde het ons heel wat uitzoekwerk. Werd er een letter gespot dan klonk het sissend: “Licht uit en doorlopen”! Andere teams mochten eens horen en zien dat er een letter hing. Kinderachtig toch?
De proeven werden bekwaam doorstaan en onze levensgenieter Bernard kweet zich bijzonder goed van zijn taak zoals daar zijn: striproute, oleaatroute, flippo-route, klokroute, omgekeerde route, omgedraaide route, bosbedwingen, vlaktebedwingen, blauwe knoopdoppen, enz. Volgend jaar alleen meedoen Bernard? Moet je eerst iets aan je watervrees doen beste man.
Jan en Wim werden constant op achterstand gelopen door de jonge garde. Niet in het minst bezwaard stapten ze vrolijk verder, de kwetsende blikken van de medelopers doorstaand.
Status Quo gemist tijdens de rioleringswerkzaamheden. De beeltenissen van Police Academy werden vlot opgespoord. We hebben nog even haltgehouden bij Debbie Calahan; zoals altijd strak gepakt en bezonnebrild. De mijmeringen vlogen over en weer… Dream on boys.
De pc route die onder het bewind van Reimer werd gelopen. Akelig stil, bang als hij was om mis te lopen, werd de route zonder kleerscheuren “bedwongen”.
Een voorbeeld van een sterk staaltje oriënteringsvermogen. Bedwing de vlakte onder 9 graden. Paul, onze onvolprezen kompasbediener, wees ons de weg. Dat is langs de sloot, hoewel een oever geen pad is….. De doorgaande weg parallel aan de oever lag er uitnodigend bij en fluitend en zingend liepen wij het voortrazende verkeer tegemoet op de asfaltweg. Vooral Reimer liep zich lichtvoetig als altijd het vuur uit de sloffen. Nog geen twijfel omtrent mislopen. Meerdere groepen sloten zich fluitend en zingend bij ons aan. Nog geen twijfel. Bij de lantaarnpalen koortsachtig overleg. Misgelopen! Spiedende blikken in het donkere terrein ontwaarden een schaars verlichte tent. Dat moest de op te sporen post wel zijn. Fluitend en zingend door het struweel. Chocolademelk en koek. Even rust voor de getergde beentjes.
Oversteek middels onprofessioneel aan mekaar geknupte surfplanken waar overheen vervaarlijk doorbuigende panlatten. Waaghalzen Paul en Robert maakten graag van de gelegenheid gebruik en balanceerden over de afgrond. De mensen die hun leven lief hebben liepen een paar honderd meter om; de norse blikken van de waaghalzen ontwijkend.
De laatste loodjes. Zucht. Dat is het punt waar wij plechtig verklaren om nooit meer mee te doen. De zeilschool. Eindelijk. Snert en bier om 6 uur ’s morgens. Als ik het mijn vrouw vertel valt ze om van het lachen.
Tot volgend jaar!
SSN
