Voor de tweede keer deed het team van de Nachtuilen mee aan de Wampex. Ook nu hebben we op de woensdagavond voor de Wampex een ‘voorbespreking’ gehouden. We kwamen weinig echt spannende dingen tegen in de uitnodigingsbrief. We spraken af om gewoon weer op vrijdagavond een gezamenlijke maaltijd te nuttigen, en dan richting Bakkeveen af te reizen. Gerard wordt door Altinus en Mariska ingelicht over de vertrektijd. Op vrijdagmiddag is Gerard wat aan de late kant, voor de maaltijd, maar die kans zat er in. Dus we beginnen maar vast. Na een kwartiertje komt Gerard er aan op de fiets. Toch nog mooi op tijd. Blijkt die arme jongen al een kwartier buiten te hebben gestaan… Wachten totdat hij opgepikt zou worden…… Als dat maar goed komt vanavond.
Zo tegen kwart voor zeven komen we aan bij de start in Bakkeveen. De taken waren op voorhand verdeeld, dus een ieder gaat direct aan de slag. Deze keer zaten er bij de informatie die bij de start werd uitgereikt gelijk al twee routes! Een verknipte oleaat die als een puzzel in elkaar moest worden gezet (en daarna snel overgetekend), en een atbash route. Deze werden beide snel omgezet in begrijpbare routes. Jan had, toen hij naar het toilet was geweest, al de eerste letter buiten zien staan, en wist dus al waar we de start moesten verlaten.
Om 19.36 is het dan zover, we mogen vertrekken. Met behulp van de plattegrond van de camping werd de eerste post aan het einde van de eerste route snel gevonden. Hier konden we de routeboekjes in ontvangst nemen. De kentekenplaatjes van route 3 waren eerst nog redelijk goed te vinden, maar op een gegeven moment werd dat toch wat lastiger. Na wat zoeken werd een plaatje een eind verderop in een stuk akkerland door Gerard gezien. Door de blubber werd deze reflector uiteindelijk bereikt. Via nog meer modder en kentekenplaatjes bereikten we een lastige wateroversteek. Hier moesten we via een soort hindernisbaan de overkant van het water zien te bereiken. Allemaal hebben we de overkant gehaald. Bij de hierop volgende route moesten we hartjes volgen tot een “Z”. Dit leverde niet al te veel problemen op.
Route 5 was een route waar Jan een grote hekel aan heeft: de kleurige kompasroute. Hierbij moest steeds binnen een punt van 30 graden een gekleurde schroef worden gevonden. Omdat de volgende schroef soms ver weg zat was dat best wel weer lastig. Door de vele regen moesten we soms ook een wel erg brede sloten oversteken zonder hulpmiddelen. Na flink zwoegen en zoeken is het wel weer gelukt, en hebben we de “W” aan het einde van de route gevonden. De memorabele morseroute leverde geen problemen op. Bij de unieke doppenroute zo af en toe nog wel wat getwijfeld over het uniek zijn van een dop, maar dit ging best wel vlot. Altinus kon de verschillende doppen goed uit elkaar houden. De blauwe paaltjes route leverde geen probleem op.
De EU-route leverde wel weer wat gedool op over de ondertussen bekende blubberige velden. Route 10 en route 11 (de videoroute) liepen vlekkeloos. Route 12 was een nieuwe routevorm voor ons. Er was over een blubberig veld (hoe kan het ook anders) een vaargeul uitgezet met aan weerszijden rode en groene tonnen. Een leuke, maar door de ondergrond vermoeiende route. De lantaarnpaal aan het einde van deze route werd zonder problemen gevonden. De routes tot en met 21 leverden vanaf hier geen problemen op. Door de harde ondergrond konden we de benen even wat rust geven na de zware gestroomlijnde route. De nuldraadjes van route 22 waren eerst wat moeilijk te vinden, maar toen we de slag eenmaal te pakken hadden leverden ze nul problemen op. Ook de volgende routes tot en met de maantjesroute gingen vervolgens weer vlekkeloos.
De afwerking van de coördinaatroute leverde uiteindelijk wat problemen op. Hier zaten we met z’n allen waarschijnlijk even in een concentratie-dip. We kwamen uit op een pad waar we verwachtten dat we nog niet helemaal klaar waren met de coördinaatroute. Hier hebben we even gezocht naar de meest waarschijnlijke aansluiting op de geflipte chocoladeroute. Na de derde flippo kwamen we er niet meer helemaal uit. Totdat Harma op het idee kwam hoe het wel in elkaar stak. Aldus door geredeneerd besloten we waar we zaten op de route, en liepen we inderdaad foutloos door naar de chocoladepost. Het nadenken heeft wel wat tijd gekost, maar gelukkig zijn we niet gaan dolen zoals zoveel andere groepen wel gedaan hebben hier…
Dankzij het heldere moment van Harma liep het gelukkig goed af! Bij de chocopost konden we even genieten van een kop warme chocolademelk, en mochten we de benen wat rust gunnen. Na deze pauze vervolgden we onze weg met de ‘oude boswandeling’. Het laatste stuk was gewoon stug doorzetten tot aan uiteindelijk de letter “Z”. Mariska zette het ‘kleintje domino’ in elkaar, en zo kwamen we aan het begin van de grote striproute. Deze leverde geen probleem op. De daarop volgende verknipte oleaat en pc route gingen ook als de brandweer.
Route 35 was wat lastig omdat bruggen, sloten en paden soms lastig uit elkaar te houden waren. Route 36 was wederom geen probleem. De conservenblik stukjes waren soms wat verroest waardoor ze niet altijd even duidelijk waren , maar we hebben ze wel weer gevonden. Als één na laatste route sleepte Gerard ons nog langs de groene doppen tot een heel ver weg gestopte letter. Alsnog een beloning voor het lopen van deze route!
Het laatste stuk van deze route was wat onduidelijk, maar het begin van de laatste loodjesroute kon wel gevonden worden. Na precies 10 uur onderweg te zijn geweest leverden we de stempelkaart in bij de finish. We hebben volgens ons niet al te veel letters gemist, maar we moeten even afwachten wat het uiteindelijke resultaat is.
We hebben weer genoten van een leuke Wampex. Het terrein was zwaar door het weer, maar daar kunnen we wel tegen. Volgend jaar zijn de Nachtuilen zeker weer van de partij.
Organisatie bedankt, en tot volgend jaar!
Annalies, Harma, Mariska, Altinus, Gerard, Jan
