Heb je wel eens intens verlangd naar het dorpshuis van Lippenhuizen. Je kent dat gevoel vast niet, of je moet dit jaar al hebben meegedaan aan Wampex. Eindelijk na 2 jaar afwezigheid was het weer zo ver dit weekend. Mijn kompas afgestoft de wandelschoenen even weer ingelopen en nog stiekem even in het boekje van drie jaar terug gekeken. In Lippenhuizen aangekomen, na een spannende auto-rit (Kees aan het stuur, dan krijg je dat) kwamen we het dorpshuis binnen, de Wampexsfeer was direct al weer merkbaar. Mensen die driftig dingen van borden aan het overschrijven waren. Andere mensen die dingen aan het overschrijven waren van een computer of de video-route aan het opschrijven waren. De andere mensen waren bezig met de laatste voorbereidingen, zoals het testen van de zaklampen het tapen van tape aan broeken of het voor het laatst strikken van de veters.
Binnen de kortste keren stonden wij tussen deze menigte mensen en waren wij ook druk aan het schrijven. Deze keer was ik belast met de PC en de video route dit was compleet nieuw voor mij maar voor herhaling vatbaar. Met mijn audio en fotografisch geheugen komen die dingen altijd wel goed. Toen was het zomaar opeens vertrektijd voor ons. Nog snel even de Semifoor-opdracht opgelost en de toch kon beginnen. De tweede opdracht begon al goed: led-lampjes volgen door een weiland heen, direct zakten onze voeten enkele centimeters de modder in, en voelden wij al enige nattigheid (letterlijk én figuurlijk) als dit de opmaat is voor de volgende routes, dan belooft het heel wat! Mijn dromen (niet die van Jonneke) werden werkelijkheid het was natter dan ooit het was blubberiger dan ooit en we hoorden al snel de wel bekende Wampexgeluiden (wanneer komt de cd uit?) Het vastzuigen van je schoenen in de modder, nog leuker het lostrekken van je schoenen uit de modder of het klotsen van water in je schoenen en ga zo maar door.
De routes volgenden elkaar gestaag op en al snel werd het eerst later en later, nog later werd het vroeg in de nacht en nog later werd het opeens vroeg in de ochtend. Na routes als de, de Oleaatroute, de appeltjes route en de welbekende kentekenplaatroute, en de verschillende routes met kompas, (houdt een kompas nooit te dicht bij een telefoon of een zaklamp, dan beland je zo onder mijn leiding in een moeras) kwamen wij uit bij de nu al befaamde klokkenroute, niemand snapte er iets van of in ieder geval niemand van de mensen die wij dolend rond zagen lopen in de buurt van de klokkenroute. Vragen als wat is een zandpad en hoe werk een 24-uursklok werden verschillende malen gesteld. Maar gelukkig kwamen er na een tijdje een paar mensen van de organisatie aan die ons weer op het rechte pad hebben geholpen. Nu was het verlangen naar de choco-post wel heel erg groot geworden en die vonden wij gelukkig redelijk snel!
Jan moest hier jammer genoeg opgeven, dus wij waren aan het eind nog maar met z’n drieën. Het werd al later en later en we wilden toch op tijd binnen zijn, dus de laatste routes maar overgeslagen en de short-cut naar het dorpshuis van Lippenhuizen maar genomen. Jonneke en ik kregen verschillende keren een déjà vu van 3 jaar geleden. De tijd spoedde zich voort en wij dachten telkens weer dat er een taxi zou stoppen waar wij in moesten stappen van de chauffeur met als resultaat diskwalificatie. Gelukkig hadden we dit keer geen taxibusje nodig en kwamen wij geheel lopend aan na meer dan twaalf uur bij het Dorpshuis van Lippenhuizen. Daar wachtten Jan, het wel verdiende vaantje en last but not least een kop snert als ontbijt om kwart voor acht ’s ochtends.
Onze kleren waren smeriger dan ooit de veters waren (onderweg ook al) te vies om los te maken of te strikken en onze benen waren eigenlijk te moe om te lopen. Totaal afgemat, maar zonder diskwalificatie sprongen wij de auto in. Op naar het welverdiende bed en de welverdiende douche (graag wel in omgekeerde volgorde).
Thuis bij mijn ouders aangekomen (het was ondertussen kwart voor tien) bleek de buurman van mijn ouders andere plannen te hebben. Wie gaat er nou in de ochtend na een Wampex-nacht boren? Maar goed koffie doet in zulke gevallen wonderen!
Op naar volgend jaar, hopelijk wat minder nat!
Groeten namens G.L.H.A.
Kees Bus
